Als een wirwar van parelkettingen liggen deze dauwdruppels op een spinnenweb dat tussen grasspieten in de Hortus Haren is gesponnen. Het patroon van de druppels lijkt puur toeval, maar uit onderzoek blijkt dat dat niet zo hoeft te zijn.
Dat ligt een beetje aan het soort spin dat het web gesponnen heeft. Er zijn – als het gaat om het sort spindraad – twee groepen spinnen. De ene soort spint draad met een kleverige substantie waar insecten aan blijven vastzitten als ze in het web vliegen. De andere soort doet het zonder lijm. Aan hun poten zit een minuscuul kammetje – kaarde genaamd – waarmee ze het draad van hun web een pluizige structuur geven. Insecten die in dat web terecht komen, raken daar met hun harige poten in verstrikt en worden zo gevangen. Een dergelijk web bestaat uit een afwisseling van pluizige delen met korte stukjes ongekamd spinsel.
Onderzoekers hebben gekeken wat er gebeurt als zo’n web nat wordt, en het blijkt dat dikke dauwdruppels vooral voorkomen op de plaats van de pluisjes. Water dat op de verbindende, gladde stukjes condenseert, glijdt richting de grote druppels. Die worden zo steeds groter.
Met deze wetenschap zijn de (Chinese) onderzoekers erin geslaagd om met behulp van synthetisch nagemaakt spinrag vocht uit de lucht te halen. Tal van nuttige toepassingen zijn hiermee denkbaar
Maar voorlopig is het ook gewoon genieten van de schoonhheid van met dauw bedekte spinnenwebben.
De informatie uit dit bericht is ontleend aan een publicatie op de website wetenschap24.nl.