Natuurlijk, Haren is geen Tilburg, waar ze de grootste kermis van Europa hebben. Of in ieder geval van de Benelux. Maar op het Haderaplein, waar de jaarlijkse foor van Haren weer is neergestreken, is het aantal attracties op de vingers van twee handen wel te tellen.
Een snoeptent met kaneelstokken en suikerspinnen, een oliebollenkraam, draaimolen, schiettent, boksbalautomaat, diverse als behendigheidsspel vermomde goktentjes en de botsautootjes. Dan heb je het wel zo’n beetje gehad.
Plus natuurlijk de Mambo. De wàt? De Mambo. Dat is een met schaars geklede dames in bevallige posities beschilderd bouwsel waaraan een lange zitbank is bevestigd die via roterende armen met wisselende snelheden in ellipsvorm naar boven en weer naar beneden beweegt, waardoor de darmen van de erop zittende passagiers de plaats van hun magen willen innemend, die op hun beurt weer pogen om de plek van de levers te bemachtigen, zodat uiteindelijk de genuttigde maaltijden het lichaam weer verlaten via de weg waarlangs die binnen waren gekomen.
“Zulke constructies vormen een aangenaam middel om je zonder kosten of moeite tevreden en gelukkig te voelen, omdat je daar niet in zit en ook niet in hoeft,” schreef Bob den Uyl ooit. Ik kan dat alleen maar beamen als ik de attractie in werking zie, en vooral als ik naar de verwrongen gezichten van de in het apparaat geklemde kermisgangers kijk.
Maar mooie plaatjes vol kleur en beweging levert het wel op, zo’n kermis. En wie zijn ingewanden eens wil beproeven, kan nog vandaag op het Haderaplein terecht.