“Welkom In Drenthe,” staat er op de lichtkrant, met een wat aanstellerige en overbodige hoofdletter I. Het elektrische mededelingenbord tref ik aan bij de Oosterbroekbrug over het Noord-Willemskanaal.
Het is de grens tussen de gemeentes Haren en Tynaarlo, tussen de provincies Groningen en Drenthe. Beroepsschippers en watersporters worden niet alleen verwelkomd, ze kunnen op het bord ook informatie lezen over de bediening van bruggen en sluizen in het land van Bartje.
Welkom in Drenthe. Het zou ook de samenvatting kunnen zijn van de uitslag in Haren van de gemeenteraadsverkiezingen en de burgerraadpleging van aanstaande woensdag. Want je hoeft geen Maurice de Hond te heten om te voorspellen dat de Harenaren in groten getale NEE zullen stemmen op de vraag of ze het eens zijn met het “voorlopige besluit” van de gemeenteraad om te fuseren met Groningen en Ten Boer. Daartoe gestimuleerd door een geslaagd inspelen op aanwezige onderbuikgevoelens door diverse partijen, comités en een enkel uitgerangeerd raadslid dat over zijn politieke graf heen wil regeren.
Die flansten flodderige flyers met valse vergelijkingen in elkaar, plaatsten misleidende advertenties, goochelden met cijfers en voerden een effectieve campagne om voorstanders van de fusie met Groningen in diskrediet te brengen. Toegegeven, de Harense Tegenpartij (“samen voor ons eigen, tegen hun die ons bedreigen”) is daar buitengewoon bedreven in.
En de voorstanders van samengaan met Groningen? Die waren zo onverstandig om zich te laten meeslepen in de onfrisse discussie over procedures, zodat de redelijke argumenten voor een fusie met de grote broer onderbelicht bleven. En – opnieuw toegegeven – de fusiekrant die de gemeente Haren uitgaf om de burger te informeren voorafgaand aan de raadpleging van woensdag wàs ook inderdaad wel wat onstrategisch eenzijdig. Zo’n publicatie moet je natuurlijk op z’n minst de schijn van objectiviteit meegeven. Maar ja, communicatie is ook een vak, zeg ik dan maar even als oratio pro domo.
Nu is een referendum, ook als dat niet zo mag heten, over een complex onderwerp per definitie een hachelijke aangelegenheid, waarbij de ratio het meestal verliest van de onderbuik. Vraag Zwitsers om hun mening over het verbieden van de bouw van minaretten, Britten over de invoering van de euro, of Nederlanders over een Europese grondwet, en je weet dat de uitkomst zelden verstandig zal zijn.
Het is de paradox van de democratie. We vinden dat het volk het (indirect) voor het zeggen moet hebben, maar als we de burger rechtstreeks om zijn mening vragen, komen daar meestal weinig verheffende besluiten uit voort. Democratie is het hoogste goed, maar de grens met populisme is dun.
Welkom in Drenthe. Als de fusie met Tynaarlo straks een feit is, hoeft de lichtkrant maar één brug noordelijker geplaatst te worden.