Je ziet ze steeds vaker. Voetbaldoeltjes die meer lijken op kooien waarin ze in minder beschaafde landen (zoals Rusland, zullen we maar zeggen) bij rechtszaken verdachten presenteren.
Vandalismebestendig zullen ze wel zijn, die voetbaldoeltjes, maar erg uitnodigend voor een spontaan partijtje ballen vind ik ze niet. Je ziet er ook bijna nooit kinderen tegen een bal trappen. Ook niet bij andere typen doeltjes, trouwens, en evenmin bij andere sport- en spelfaciliteiten, zoals de vele basketbalborden die her en der – op meer plaatsen dan je zou vermoeden – staan opgesteld in onze gemeente.
De jeugd van tegenwoordig zit liever achter de (spel)computer dan dat ze met een bal in de weer zijn. Daar helpen geen gemeentelijke speelveldjes tegen.
Vroeger – maar nu wordt het wel erg ‘opa vertelt’ – vroeger hadden wij geen van gemeentewege aangelegde, al dan niet vandaalbestendige doeltjes nodig. We trapten op grasveldjes, perkjes of pleintjes wel een balletje met een slordig neergelegd trainingsjack en een uitgetrokken sweater als doelpalen.
Kon je ook lekker discussiëren of de bal wel of niet tussen de palen was geweest, en of hij was overgeschoten of niet. Wat dan weer goed was voor het ontwikkelen van je sociale en verbale vaardigheden.
Kijk, dat gaat dan weer verloren met het aanleggen van goedbedoelde, state-of-the-art sport- en spelvoorzieningen door de overheid.