Sinterklaas is – het zal u als Groninger niet zijn ontgaan – weer in het land. Vorige week zette de goedheiligman in de Stad voet aan de vaderlandse wal, hoewel hij bijna de verkeerde kant was opgegaan. Groningen is ook wel ver weg, vanuit Spanje gezien dan.
Maar Haren is welhaast nog afgelegener. Voor de tocht van de Grote Markt naar het centrum van Haren – veel meer dan zeven kilometer is het niet – had de kindervriend maar liefst een volle week nodig. Pas gisteren arriveerde de bisschop eindelijk in Haren.
Misschien kwam dat door de wijze waarop de sint reist. Blijkbaar heeft de crisis, die in Spanje hard heeft toegeslagen, ook St. Nicolaas flink getroffen. Geld om met de pakjesboot door het land te reizen heeft hij niet meer. De arme man is – samen met zijn trouwe helper – aangewezen op het openbaar vervoer.
Hier staan ze – wat sip kijkend – te wachten bij de bushalte voor het laatste traject dat hen naar de rotonde bij de Emmalaan moet brengen. Tot overmaat van ramp kwam er geen Connexxion-bus, maar een ouderwetse paardenkoets.
Maar dat mocht de pret niet drukken. De intocht in Haren was één groot feest, voor jong en oud. Het aantal bezoekers langs de Rijksstraatweg en op het Raadhuisplein was groter dan ooit.
En ook het aantal zwarte pieten was onovertroffen. Ze waren er in alle soorten en maten. Mét oorring – het is hier tenslotte multiculti Amsterdam niet – en zonder.
Maar toch, de (inter)nationale discussie over de rol van die knecht zo zwart als roet heeft ook in Haren tot voorzichtige veranderingen geleid. Hoewel ook hier – net als in de rest van wat eens het tolerante Nederland was – de reacties op de niet onbegrijpelijke gevoelens van ongemak die gekleurde inwoners van ons land hebben bij het verschijnsel Zwarte Piet, door sommigen met een gemakkelijk “ze moeten zich maar aanpassen aan onze gewoontes” werd afgedaan – niet zelden vergezeld van enkele tamelijk racistische toevoegingen die voor Hollandse humor moeten doorgaan – zagen we bij de intocht dit jaar enkele alternatieve pieten.
Zoals een roodharige piet, een hoogblonde pieterman, een piet met een paarse smiley op zijn kale klets en enkele blauwgeschminkte dames die waarschijnlijk niet voor zwarte piet doorgingen maar die zich een andere, zelfbedachte functie hadden toebedeeld. Niettemin verfrissend.
Maar het leukste zijn natuurlijk altijd de kinderen, die dezer dagen leven tussen hoop en vrees. Hoop op veel cadeautjes en pepernoten, en vrees voor de roe of de zak. De spanning staat dubbeldik op de kindergezichtjes getekend en de rode konen van de opwinding komen dwars door alle sinterklaasschmink heen.
En of ze zich nu zelf als zwarte piet of sinterklaas hebben verkleed, spannend blijft het.
Het zijn overigens niet alleen kinderen die zich met een zwartepietenmuts tooien.
En ja, het duurde wat lang allemaal; maar ja, het was ook zo druk langs de weg.
En ja, de muziek schalde wel erg hard uit de boxen en ‘live’ uit de tuba’s, trommels en trompetten.
Maar het was een feestelijk middag. En nu maar hopen op veel cadeautjes. Crisis of geen crisis.