Het gefluit van vogels is het enige geluid in de woeste natuur die de restanten van het oude buitenbad van de Scharlakenhof overwoekert. Terwijl ik me door het struweel wurm om daar te komen waar het licht het beste is voor de foto die ik wil maken, schiet vlak voor mijn voeten plots met veel lawaai een forse bruin gevederde vriend op. Typisch een houtsnip.
Maar niet de levende vogels trekken mijn fotografische aandacht. Die gaat uit naar een grote gele badeend. Of zijn het er twee? Vier misschien, als je de reflectie meetelt?
De wipeend staat bijna als een vlag op een modderschuit boven de waterspiegel van een van de oude bassins. Uitdagend ook, als een brutale knipoog naar de bestuurders èn de inwoners van Haren die zo’n fraaie faciliteit zó hebben laten verkommeren.
Vijf jaar geleden was ik hier voor het eerst. Toen wist ik niet eens dat er ooit zo’n mooi buitenbad was geweest. En welhaast profetisch meldde ik toen dat mijn vingers bijna jeukten om een stichting op te richten om het bad in oude glorie te herstellen…
Inmiddels is het verval alleen maar groter geworden, stel ik vast terwijl ik meer naar de noordkant van het oude buitenbad geraak. Daar aangekomen wordt het fluiten van de vogels langzaam overstemt door geklop en gehamer. Een cirkelzaag snerpt door de stilte. Aan de andere kant van het vervallen hek zijn vrijwilligers van de Stichting Exploitatie Scharlakenhof bezig het binnenbad op te knappen.
En hoewel ik bewondering heb voor de belangeloze inzet van al die mensen, vraag ik me tegelijkertijd af hoe zinvol hun inspanningen zijn. Want zal het binnenbad niet een bodemloze put blijken te zijn, waarvan de exploitatie op termijn niet meer op te brengen valt? Net zoals bij het oude buitenbad het geval was? Eind jaren ’80 werd het precies om die reden gesloten. Zie ik hier in het buitenbad een apocalyptisch beeld van hoe het binnenbad er over twintig jaar uitziet?
Vorige week schreef ik over de schoonheid van het verval. Die is ook zichtbaar in het Scharlaken-buitenbad. Maar het stemt tevens weemoedig. Over het verlies van wat eens een prachtig zwembad was. Met wipeenden.