De bossen van het natuurgebied Appelbergen (al dan niet met een accent grave, daarover verschillen de meningen) kunnen mij niet zo bekoren. Simpelweg omdat ik meer van een weids landschap hou dan van de beslotenheid van het bos. Maar het meertje in de Appelbergen vind ik prachtig.
Ik mag graag rond het afgegraven stuk veen, dat terecht Grote Veen heet, lopen. De weerspiegeling van de bomen in het vaak roerloze water. De grillige vormen van de dode stammen, de witte pracht van het veenpluis en de stilte.
Tegelijk is er ook altijd een zekere beklemming. En telkens vraag ik me af of die voel vanwege de 34 gefusilleerden die hier na de meistaking van 1943 heimelijk werden begraven door de bezetter (15 lichamen zijn ondanks intensief speurwerk nimmer teruggevonden). Of dat het landschap dat zelf bij me oproept.
Hoe dan ook, het is er prachtig.