Daar zit je dan, op een bankje langs de Rijksstraatweg, in het centrum van Haren. Aan je voeten je trouwe viervoeter. Herfstbladeren dwarrelen over de weg, en naast je probeert een oliebollenkraam veel te vroeg en tevergeefs de illusie te wekken van gezelligheid in de donkere wintermaanden.
Daar word je vanzelf wel licht melancholisch van. Herfstgedachten dringen zich op. Over je hondje, je beste kameraad – misschien wel je enige echte vriend. Of over het leven en de dood – het is er waarlijk de tijd voor.
Maar misschien zijn het wel helemaal niet van die hooggestemde en sombere gedachten die er in je hoofd omgaan. Misschien denk je – heel prozaïsch – aan wat de pot vanavond zal schaffen. En is er eigenlijk wel voldoende Bonzo in huis voor de poedel. Dat soort dingen.
Wie weet het? Niemand. Alleen jijzelf.