Een helblauwe bal ligt bewegingsloos in de paardenwei. Zo groot als een skippybal, fel oplichtend door de laagstaande zon. Alsof een miniatuur vliegende schotel in het weiland achter zorgboerderij De Mikkelhorst is geland.
Als fotograaf moet je zo’n beeld natuurlijk op de gevoelige plaat vastleggen. Terwijl ik bezig ben word ik door een passerende dame aangesproken. Wat of ik aan het fotograferen ben?
Ik wijs haar op dat vreemde element tussen het halfhoge gras. “O, die paardenvoetbal,” zegt ze. Ik vraag of ik dat goed heb gehoord. Paardenvoetbal? Ja, zelf geloofde ze het eerst ook niet, maar het schijnt toch echt zo te zijn dat de edele viervoeters spontaan tegen zo’n bal schoppen. Hebben ze wat te doen.
Een paar dagen later fiets ik weer achter De Mikkelhorst langs. Ik passeer de paardenwei en inderdaad: de bal ligt op een totaal andere plek dan toen ik de foto maakte.
Hebben de paarden dus toch gevoetbald. De uitslag van de wedstrijd was evenwel bij het ter perse gaan van deze krant nog niet bekend.