Een vloek in de Hortus

Een grote, grijze gans dobbert op een vijver van de Hortus. Of nee, als ik dichterbij kom lijkt het meer op een dolfijn die zijn kop boven de waterspiegel steekt. Een vriendelijke Flipper, maar wel een met opvallend rood gestifte lippen. Daartussen een net opgedoken maaltje: rode vissen. Of zijn het pepers; ik wist niet dat dolfijnen dat lustten?

“De Vloek” heet het drijvende beeld van Auke Wassenaar. Het is één van de 49 sculpturen die dit jaar de zomerse beeldenexpositie in de Hortus vormen. Waren het in de beide vorige edities Groninger kunstenaars wier werken de tuin bevolkten, dit jaar is er gekozen voor in totaal tien Friese en Drentse beeldhouwers. En net als de voorgaande jaren is de kwaliteit van de werken over de hele linie niet super – dat kan ook haast niet als je zo je beperkt tot een handjevol regionale kunstenaars – maar zijn er voldoende fraaie werken om een bezoek aan de expositie te brengen. Dit natuurlijk nog los van de tuin zelf, die altijd een bezoek waard is.

   De Vloek is mijn favoriet. Het ‘beest’ drijft op het water en wordt heen en weer bewogen door de wind en de fontein vlak naast hem. Daardoor lijkt het alsof er werkelijk een dier rondzwemt, op zoek naar voedsel. Ook de andere werken van Wassenaar – die in z’n eentje het Buro Legale tijds-, stand- en denkbeelden vormt – drijven op de verschillende vijvers van de botanische tuin. Maar ze moeten het doen zonder de bewegingen die De Vloek meekrijgt, en zijn daarom wat statisch. Niettemin behoren ze tot het beste wat deze expositie te bieden heeft.

Dat geldt ook voor de twee werken van het duo Groenewoud / Buij. Barefire – een gestileerd kampvuur – is mooi vormgegeven maar komt op de plek waar het is geplaatst – dicht tegen een kale van de Chinese tuin – niet goed tot zijn recht.

Hun andere bijdrage, Resonance, staat daarentegen prachtig ruim op een grasperk onder een forse beukenboom. Alsof hier zojuist een ruimtecapsule is geland. De astronauten zijn al uitgestapt, de remparachute opgeruimd, maar de capsule zelf ligt er nog. Of heeft een overvliegende jet zijn straalmotor verloren? Prachtig.

 Bij voedselarme plas, achterin de tuin, zijn de cortenstalen sculpturen Dans en Flying van Marco Goldenbeld, schitterend geplaatst. Ze worden opgenomen in hun omgeving en kleur en formaat van de werken sluiten nauw aan bij de relatieve ruigte van de plas.

Aardig zijn verder nog de vlammen van Adri de Fluiter, waarvan Naar binnen / Narcissus – op de plek waar twee jaar geleden Henk Vos’ geweldige Takkenman stond – als enige voldoende ruimte heeft gekregen om te ‘ademen’.

De overige sculpturen – van Hein Mader, Henk Rusman, Guus Hellegers en André van der Linden – ontstijgen de middelmaat niet. Opvallend in negatieve zin zijn de tien (!) kitscherige dierenbeelden in brons van Yvonne Peters. Een olifant met een muis, dansende beren, hazen die ook al een dansje maken, en elkaar innig omhelzende konijntjes. Dat werk.

Maar voor wie daaraan voorbijgaat, is de beeldenexpositie in de mooiste tuin van Noord-Nederland beslist geen straf. Nog te zien tot en met 15 september.