Avondrood heetten ze. Of ook wel Avondlicht. En bij tehuizen in visserijgemeenschappen was Voor Anker een populaire naam. Maar de tijden veranderen.
Bejaardenhuizen werden zorginstellingen, patiënten werden cliënten (met een zorgindicatie) en bejaardenverzorgers zijn nu VIG-ers. En namen die verwijzen naar het naderende levenseinde zijn taboe. Nu heten instellingen voor ouderen Vitalis, Domus Magnus, of – op chic – Westhaeghe, Dijckstate danwel Parc Imstenrade. Let op de deftige spelwijze. Want bewoners van deze instellingen zijn niet langer oud en behoeftig, maar vitaal en vol Zwitserleven-gevoel.
Minder voorspoedig gaat het met bejaardenhuizen van het type Avondrood. Die bevinden zich wel degelijk in de herfst van hun life cycle. Zoals Erasmusheem, dat naar verwachting in de loop van dit jaar de deuren sluit. Steeds leger wordt het in het tehuis, steeds minder bewoners zijn er nog. Lege plekken worden niet ingevuld. Er wordt een uitsterfbeleid gevoerd – letterlijk.
Ik moest daar aan denken bij het begin van de lente – het jaargetijde dat zo symbool staat voor precies de tegenovergestelde levensfase: nieuw begin, vruchtbaarheid, ontluiken. Vandaag vieren we het lentefeest dat Pasen van oorsprong is. Een heidens feest ter ere van de godin van licht en lente, Eastre. De paasvuren, eieren en paashazen herinneren er nog aan. De brengers van het enige ware christelijke geloof waren zo slim om dat ongetwijfeld moeilijk uit te bannen heidense gebruik te integreren in hun godsdienst. Zo vieren we de vermeende opstanding van Jezus in de tijd dat ook de krokussen uit de grond herrijzen.
Bij Erasmusheem staan die krokussen er mooi bij, net als elders in Haren overigens. (Je kunt veel van de gemeente Haren zeggen, maar bollen planten, dat kunnen ze.) Lente en herfst in één beeld. En als er dan ook nog een paar bejaarden – pardon: senioren -passeren, dan is het plaatje af.