Dood paard

“Je stinkt naar een dood paard,” placht een vriend van me op de middelbare school te pas en te onpas tegen eenieder te zeggen, ook tegen mij. Of ik in die tijd daadwerkelijk naar dode dieren geurde, weet ik niet, maar de tweede- (of meerdere)hands bontjas die ik toen droeg, begon danig te vervellen en de scheuten patchouli die ik eroverheen goot, konden niet verhullen dat het kledingstuk zijn beste tijd had gehad. Die vriend is later dominee geworden, maar of er enig verband is met zijn confronterende uitspraken betwijfel ik.

Hoe een dood paard zou ruiken, ik wist het niet. Maar toen ik onlangs rondliep in de weilanden aan het einde van de Grootslaan – ik denk dat het daar Esserpolder wordt genoemd – kreeg ik een goede indruk van wat die geur zou kunnen zijn. Ik zag de stoffelijke resten van een dier in verregaande staat van ontbinding, zoals dat heet, maar – zelf geen veterinair patholoog anatoom zijnde – kon ik niet herkennen tot welke soort het beest in betere tijden had behoort. Ik meende evenwel de kaaklijn van een paard te herkennen, hoewel een rijke fantasie daaraan wellicht niet geheel onschuldig was. Hoe dan ook, het stonk, en niet zo’n beetje ook.

Met dichtgeknepen neus maakte ik er foto’s van.

Wat voor dier het ook is geweest – paard, koe, schaap – en wat ook de doodsoorzaak is geweest – ziekte, verwaarlozing, ondervoeding: het is tamelijk verwerpelijk dat de eigenaar het kadaver zo heeft laten rotten, letterlijk.

De paarden die in een aangrenzend weiland rondlopen, maken overigens een gezonde indruk – althans op een leek als ik.