Nicolaas, een mirakel

Vorig jaar wijdde ik een bericht aan de Nicolaaskerk, waarin ik me weinig vleiend uitliet over het uiterlijk van het godshuis. Afgelopen weekend, tijdens open monumentendag, was er gelegenheid om – buiten de reguliere mis – de kerk van binnen te bekijken. Dit in het kader van het vijftigjarig bestaan van het kerkgebouw.

En ik moet zeggen: tussen buiten en binnen is een verschil van hemel een aarde, om maar een toepasselijke beeldspraak te gebruiken. Zoals Bob de Vries in zijn reactie bij het logje van vorig jaar terecht opmerkte, is het interieur heel fraai.

Bij binnenkomst werd ik vooral getroffen door de zuidwand, met een serie (kopieën van) pentekeningen van de kruisgang (de originelen zijn door vocht aangetast). Het middaglicht viel prachtig door de hoge, smalle ramen, die gescheiden worden door schuin geplaatste muren.

De ontvangst in de kerk was zeer hartelijk. Aardige en enthousiaste vrijwilligers stonden klaar om de bezoekers rond te leiden en op interessante details te wijzen. Bovendien kostte het aardig wat moeite om de vriendelijk aangeboden, rijkelijk vloeiende wijn (het rijke roomsche leven, nietwaar) af te slaan.

Een van de explicateurs wees mij trots op een bijzonderheid aan het altaar van Italiaans marmer, in de adering waarvan het gezicht van Jezus te zien zou zijn. Een grapje van de marmermakers, volgens hem. Toen ik hem erop wees dat een echte katholiek dat niet als een grap van de een of ander Italiaan zou duiden maar als een mirakel, verscheen er een brede lach op zijn gezicht. Het wonder bestond er volgens hem uit dat totnutoe nog geen enkele fotograaf erin was geslaagd het beeld vast te leggen. Die uitdaging liet ik uiteraard niet aan me voorbij gaan.

.

Fraai zijn ook de glas-in-loodramen, de meeste vijftig jaar oud, zoals die op de linkerfoto, maar ‘mijn’ rondleider blijkt bij wijze van liefhebberij dergelijke ramen te maken en ter gelegenheid van het vijftigjarig bestaan van de Nicolaaskerk heeft hij een jubileumraam ontworpen en vervaardigd (detail onderste foto).

Bij deze eerherstel dus voor architect Dresmé, die zich volgens een der aanwezigen wellicht liet inspireren door Le Corbusier. En inderdaad heeft deze kerk in de verte wel iets van de grote meester’s kerk in het Franse Ronchamp.

(foto van www.galinsky.com)