Nu we toch in de dieren zitten… Op het weilandje bij de appartementenflats (waarvan er één de welluidende naam “De Koperen Veste” heeft gekregen. Ik stel me dan zo voor dat er in de hal vast een plaquette hangt met de tekst “Het hemelsche gerecht heeft zich ten langen leste, erbarremt over my en myne koperen veste…”. De naastgelegen, identieke flat heeft geen naam; waarschijnlijk een wat minder actieve of pretentieuze Vereniging van Eigenaren) aan de Hertenlaan, graast een aantal dieren. Geen herten, dat zou obligaat zijn, maar schapen. Bijzondere schapen, dat wel. Niet allemaal, maar een viertal is van het ras Drents heideschaap. Volgens een wat knullig bevestigd A4-tje met informatie is dit het type schaap dat oorspronkelijk, zo’n 4000 jaar geleden, in onze contreien voorkwam.
Het zijn mooie beesten, in een zwarte en een witte variant (het lijkt de maatschappij wel). Van een van de zwarte exemplaren maak ik een aardige close-up.
Van de witte, die ik persoonlijk mooier vind (niet racistisch bedoeld), kan ik slechts van enige afstand een foto maken, die ik naderhand flink moet bijsnijden.
Met zijn (of haar) dikke vacht, de smalle kop, en de wit/bruine kleur doet het beest me – hoewel een totaal ander dier – een beetje aan Lassie denken.