Achrioptera fallax

Wonderlijker beesten dan wandelende takken bestaan er nauwelijks. Niet alleen omdat ze verdacht veel lijken op, eh, inderdaad, takjes (en soms bladeren), maar ook omdat ze een verbazende reeks aan verdedigingstactieken hebben: giftig zijn, een bijtend zuur spuiten, sissen of op een gevaarlijke spin lijken, bijvoorbeeld.

En van die wonderlijke wandelende takken is de Achrioptera fallax misschien wel de mooiste. Die soort is nu voor het eerst in Nederland te zien. In de Hortus Haren.

De Achrioptera fallax komt oorspronkelijk uit Madagasker, en werd pas in 2007 ontdekt. Inmiddels is het gelukt de soort in gevangenschap te kweken en te laten overleven, hoewel de kieskeurige beesten alleen bramenbladeren blieven te eten.

Bij deze prachtige wandelende tak verschillen het uiterlijk van man en vrouw enorm. Het 15 à 20 centimeter lange mannetje is felgekleurd, bijna fluoriserend blauwgroen met oranje delen, terwijl het aanzienlijk grotere (25 cm.) vrouwtje bruinachtig van tint is. Bij gevaar of aanraking tonen zowel man als vrouw roodpaarse vleugels waarmee ze niet kunnen vliegen, maar die een effectieve afschrikking vormen, vooral doordat ze tegelijkertijd een scherp gesis laten horen.

Ik weet dit alles omdat ik toevallig in het insectuarium ben als OOG TV opnames komt maken, waarvoor insectenkenner Ernst Flentge van de Hortus aanwezig is om tekst en uitleg te geven. Daardoor ben ik ook de eerste fotograaf – behalve Flentge zelf – die in de gelegenheid is de fraaie insecten buiten hun kooi vast te leggen. Het item dat OOG over de wandelende takken maakte is trouwens vanavond elk uur te zien in het OOG Nieuws.