Wulps vertoont de meermin zich aan passerende automobilisten. Haar afbeelding op het bord dat tegen de naar haar vernoemde viskraam aan de Emmalaan is vastgeschroefd, is maar klein. En zwijgt. Dit in tegenstelling tot de Sirenen die – in de vorm van zeemeerminnen – Odysseus met lieflijk gezang probeerden te verleiden om te dicht langs de rotsen te varen zodat hij te pletter zou slaan.
Nee, de meermin van de maritieme snackkeet probeert haar klanten naar binnen te lokken met de verrukkelijke geuren van gebakken vis. En met wapperende, kleurige vlaggen. Met succes. De oude truc werkt nog steeds. De parkeerhavens aan weerszijde van de Emmalaan staan vaak vol met auto’s van klanten. Sommige liefhebbers verlaten bij de afrit Haren zelfs speciaal de A28 om even bij de Meermin een visje te happen. Hadden ze maar net als de bemanningsleden van Odysseus hun oren moeten dichtsmeren met was. Of beter: hun neus. Hoewel, wie toegeeft aan de verlokkingen van onze Harense meermin, loopt niet op de klippen, maar kan daarna zijn reis over de A28 gewoon vervolgen.