Het leek zo leuk. Een inwoner van Haren die bedacht dat het aardig zou zijn om het pleintje voor ’t Clockhuys om te toveren tot een ijsbaantje, een wethouder die het idee onmiddellijk omhelsde, enthousiaste medewerkers van de gemeentelijke buitendienst die de uitvoering ter hand namen en de hulp van de ijsmeester die voor het tweede achtereenvolgende jaar de Noordlaarder ijsbaan aan de eerste landelijke marathon op natuurijs hielp. Dat kon niet meer mis. Helaas, de werkelijkheid bleek weerbarstiger.
Eerst wilde het met de ijsvloer niet vlotten. En toen de baan eindelijk vandaag geopend kon worden, leek de belangstelling gering. Vanmiddag om 4 uur althans stond er welgeteld één gezin – vader, moeder en 4 kinderen – op het ijs. Het kan aan het wat late tijdstip hebben gelegen waarop ik er een kijkje ging nemen. Maar ook aan de geringe afmetingen en vooral de wat kleurloze entourage. Wat ontbreekt is sfeer. Muziek, verlichting, koek en zopie, het is er allemaal niet, en dan wordt het toch wat doods.
Misschien speelt ook een rol dat op een steenworp afstand geschaatst kan worden op de vijver van het Boeremapark. Daar ontbreken eveneens de bovengenoemde sfeerbepalende elementen, maar door de omgeving en de ruimte is dat minder een gemis.
Omwonenden en/of leden van de stichting Boeremapark hebben op het ijs een baan sneeuwvrij gemaakt waarop kinderen en beginnende schaatsers heel aardig uit de voeten kunnen. Het baantje bij ’t Clockhuys – hoe leuk bedacht ook – voegt daar weinig aan toe.
