Het was een vreemde herdenking vanavond bij de Dorpskerk. Sober, verstild, nauwelijks toeschouwers, geen toespraken. Wel werd – voorafgaand aan de twee minuten stilte – de taptoe geblazen, en werd erna het Wilhelmus gespeeld. Vervolgens werd er een krans gelegd, en dat was het.
Vervreemdend, en menigeen miste wellicht een gevoel van saamhorigheid, maar tegelijkertijd was dat er ook wel, juist omdat er zo weinig aanwezigen waren. Het had daardoor wat intiems, en het gebrek aan toespraken, gedichten, de stilte, ook voor en na de twee minuten – het gaf de plechtigheid iets beklemmends, wat toch ook wel weer past bij datgene wat vanavond herdacht werd.
Zo was het ook in tijden van corona toch goed om de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog (en andere oorlogen) te herdenken.
Update 5/5: foto’s toegevoegd.
