Een gewone achtertuin, lijkt het. We staan hier op de ‘rotonde’ van de Oude Hoflaan, op minder dan hink-stap-sprong-afstand van de lelijkste plek van Haren waarover ik vorige week berichtte. Hier zien we dat lelijkheid ook juist mooi kan zijn.
Het huis voor de achtertuin is allang geen woonhuis meer, maar een winkel aan de Kerkstraat. In de tuin geen perkje met rozen of viooltjes. Geen teakhouten of desnoods plastic tuinstoelen. De heg wordt niet meer geregeld gesnoeid. Het onkruid niet meer gewied.
Wel wordt het gras soms nog gemaaid. Om de auto te kunnen parkeren? Een klassieke Volvo, uit 1985, staat op het gazon. Veel zal er niet mee gereden worden. Het lijkt haast onmogelijk om de wagen de tuin uit te manoeuvreren, tussen de hoop tuinafval en het schuurtje door.
De roest begint al toe te slaan. Op de ruitenwissers, rond de koplampen, op de voorrand van de motorkap. Rust roest. Ook bij een Volvo.